... a zakhodili dvoe

(str. 191)

Ne najdya Polikarpycha ni u sortira, ni v tambure, Khukhryumov vernulsya v kupeh provodnicy, gde i obnaruzhil Pavlika, so vkusom upletayushchego losnyashchuyusya seledku s goryachej kartoshkoj i zelenym lukom. Prezhde chem skhrumkat', Polikarpych sosredotochenno okunal kazhduyu zelenuyu strelochki v tolstogo stekla solonku s otvinchennoj golovkoj.

-- Slavka, sadis', my tut s Lidiej-svet-Nikolaevnoj pominaem moikh boevykh i grazhdanskikh tovarishchej... I protivnikov... Sidim my v ehtoj Mgvambe, znachit, zhara strashnaya, bez zhenschcin, -- odni negritoski...

-- Kak tvoj gus'?

-- Uletel... Ty zhe znaesh' mojo pravilo. Polkovnik Morozov, uvazhaemaja Lidija Nikolaevna, nikogda ne unizhal protivnika putem vzyatija ego v plen. Ni v odnoj iz trekh chastej sveta, v kotorykh emu vypadala chest' zashchishchat' sud'by mira vo vsem mire i nashej velikoj Rodiny. "Diplomat" svoj, Slavka, postav' syuda, podal'she ot prokhoda, a to unesut eshche. Sud'by narodnye -- ne kryuk sobachij.

Sinij i beskonechno luchistyj vzor mokrykh glaz perevela Lidija Nikolaevna s Pavla na Stanislava, i vosprinyal poslednij v tom sinem vzore sostradanie i podlinnuyu materinskuyu uchast'.

Khukhryumov bessil'no opustilsya na stul. Nu i ladno. Pavlik -- nachal'nik, znaet, chto delaet i zachem. Vodka s pervogo raza ne probrala, Polikarpych zametil, nalil vtoruyu.

-- Khapni, Slavka, khapni vot eshche poka s Lidiej Nikolaevnoj za uspeshnoe zavershenie operacii, a ya na minutku otluchus', gusej poschitayu. I chego im, dvoim, u babusi ne zhilos'?

Prinyav Polikarpychevy slova za shutku, provodnica khriplo zasmeyalas', i materinskij obraz ee vmig smenilsya zhenskim i pyshushchim. Khukryumov vzdrognul, vypil bystro i nalil eshche sebe i ej.

Polkovnik Morozov ne bral plennykh.